Matura

Matura

Autorem artykułu jest Paweł Żebrowski

Wielkimi krokami zbliża się bardzo ważny czas dla absolwentów szkół średnich w ostatnim roku kształcenia, mianowicie matura. Tak jak zapowiadano w ubiegłych latach, w 2010 roku przedmiotem obowiązkowym stała się matematyka

Egzamin maturalny, składa się z przedmiotów obowiązkowych: język polski, wybrany język obcy oraz matematyka, a także pozaobowiązkowych, czyli dodatkowych. Wszystkie występują w formie pisemnej, a język polski oraz wybrany język obcy, również w formie ustnej. Forma ustnego egzaminu z języka polskiego polega na zaprezentowaniu autorskiej prezentacji maturalnej. Temat pracy zostaje wybranym przez ucznia z listy, która zostaje mu przedstawiona przez nauczyciela we Wrześniu. Czas na napisanie prezentacji jest bardzo długi (ponad 6miesięcy) więc warto mądrze go wykorzystać, gdyż w grę wchodzi maksymalnie 20 punktów, które można uzyskać.

Prezentacja maturalna składa się z konspektu (bibliografia - literatura przedmiotu oraz przedmiotu i plan wydarzeń) oraz treści głównej.
Przy pisaniu konspektu należy zachować określone elementy:
- interlinia (1,5)
- temat pracy (górny lewy róg, bez cudzysłowu)

Przy tworzeniu literatury podmiotu oraz przedmiotu:
- z segregowany alfabetycznie spis literatury wg określonego wzoru - nazwisko, imię, temat literatury, miasto wydania literatury, wydanie, data wydania, nr ISBN (jeżeli książka go posiada)
- w l. przedmiotu należy wpisać strony z których korzystano w pracy ( nazwisko, imię, temat literatury, miasto wydania literatury, wydanie, data wydania, strony, nr ISBN (jeżeli książka go posiada)).


Przykładowy konspekt:

Temat: Przedstaw twórcę, którego dzieła uważasz za ważne dla kultury polskiej oraz tego, który jest najbliższy Twoim wyborom moralnym i estetycznym

I. Literatura podmiotu
1. Krasicki Ignacy, Jagnię i wilcy, Ptaszki w klatce, Wrocław: Wydanie Greg, 2004, ISBN 83-7327-028-0
2. Krasicki Ignacy, Nowe spojrzenia, Warszawa: Wydanie DiG, 2001, ISBN 83-7181-232-9
3. Krasicki Ignacy, Świat zepsuty , Warszawa: Wydanie Łuk, 2003, ISBN 83-7337-680-1
4. Krasicki Ignacy, Monachomachia, Warszawa: Wydanie Greg, 2002, ISBN 837-32-73-522

II. Literatura podmiotu
1. Chrzanowski Maciej, Szkolny słownik motywów literackich, Warszawa: Wydanie Skrypt, 2005, str.15-20, ISBN 83-229-2617-0
2. Krasicki Ignacy, Hymn do miłości ojczyzny, Wrocław: Wydanie Greg, 2001, ISBN 83-5397-231-3
3. Kopaliński Władysław, Słownik Symboli, Wrocław: Wydanie Arcana, 1980, str. 4-22

RAMOWY PLAN WYPOWIEDZI:

1.Teza:
a) wyjaśnienie i przybliżenie pojęcia - twórca
2. Kolejność prezentowania argumentów
3. Doskonałe bajki Krasickiego, oddające sens postrzegania życia „Ptaszki w klatce” oraz „Jagnię i wilcy”
3. Apel o ratowanie ojczyzny, w satyrze „Świat zepsuty” Ignacego Krasickiego
4. Napiętnowanie wad ludzkich w utworze „Monachomachia” Ignacego Krasickiego
5. Patriotyczny hymn narodowy o dużym znaczeniu „Hymn do miłości ojczyzny” Krasickiego
4. Wnioski:
a) znaczenie słowa dom
b) tajemnicze znaczenie bodźcem do poznawania historii

Więcej info -

---

ściąga

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Symbole na złocie i srebrze – czy wiesz, jak je czytać?

Symbole na złocie i srebrze – czy wiesz, jak je czytać?

Autorem artykułu jest mapeciątko

Wielu z nas posiada w domu niepotrzebną biżuterię. Zaczynamy się nią interesować wtedy, gdy wpadniemy na pomysł, że możemy ją sprzedać w skupie, ponieważ i tak jest nam niepotrzebna. Z zafascynowaniem przyglądamy się symbolom na niej wybitym i zastanawiamy się, co tak naprawdę one oznaczają.

Symbole, które znajdują się na wyrobach jubilerskich, to między innymi cechy probiercze, imienniki producentów, deklaracje producentów dopuszczające produkt do obrotu, oznaczenia roku wytworzenia.

Symbole na wyrobie, oznaczają, czy jest to wyrób ze złota, srebra, platyny czy palladu. Tak na przykład, kiedy odnajdujemy na wyrobie wybitą miniaturę głowy rycerza – jest to wyrób ze złota (również białego); gdy znajdujemy głowę kobiety, mamy do czynienia ze srebrem; głowę konia – wyrób z platyny; głowa psa to wyrób z palladu.

Cecha probiercza to znak urzędowy, który potwierdza badanie zawartości metalu szlachetnego w wyrobie oraz informuje o wynikach analizy. W Polsce od 8 maja 2004 roku obowiązują nowe znaki i cechy probiercze, a reguluje je prawo probiercze (ustawa z dnia 3 kwietnia 1993 roku). W Polsce najczęściej spotykaną próbą jest 585, czyli 14 karat, która oznacza, że w 1 gramie znajduje się 585 mg czystego złota (585/1000). Inną próbą jest rosyjska próba 583 – złoto tej próby ma charakterystyczną różową barwę i często ma wybitą próbę 585. Włoskie złoto z wybitą próbą 585 w rzeczywistości jest najczęściej próbą 583. Jak widać, próby złota mogą oszukiwać!

Na srebrze odnajdziemy między innymi próbę 925, tzw. sterling-silver - 92,5% czystego srebra i innych metali 7,5%, oraz próbę 830 – próba używana w krajach skandynawskich, nazywana silver-coin w USA. Wyroby ze srebra często nie mają wybitej próby, tylko specyficzne oznakowanie producenta, ale może zawartość srebra być określona przez profesjonalny skup srebra, czy też przez jubilera.

Na wyrobie odnajdziemy również informacje na temat urzędu probierczego, który dokonał ocechowania, tak na przykład w Polsce jest to: B - Bydgoszcz, G - Gdańsk, H - Chorzów, K - Kraków, Ł - Łódź, P - Poznań, W - Warszawa, V - Wrocław, Z - Częstochowa.

Jednak nie wszystkie wyroby mają pełne oznakowanie. Złoto importowe często jest pozbawione innych symboli i ma wybitą tylko próbę złota. W praktyce okazuje się, że najwięcej informacji o swoim pochodzeniu oraz zawartości posiadają biżuterie stare (na nich możemy odnaleźć wszystkie wymienione wyżej symbole: producent, miasto probiercze, pieczęć kontrolna, próba, rok produkcji, a ponadto podpis projektanta wyrobu!). Szczególnie dbającym państwem w kwestii oznaczania wyrobów jest Szwecja.

Na wyrobach odnajdziemy również tak zwane cechy konwencyjne, które obowiązują we wszystkich państwach przynależących do Konwencji o Kontroli i Cechowaniu Wyrobów z Metali Szlachetnych, do której Polska weszła w 2005 roku. Cecha konwencyjna przedstawia wagę szalkową, w której środku znajdują się informacje w postaci liczb, oznaczające próbę. Każdy metal szlachetny ma inne obramowanie wagi.

Jest to tylko garść informacji na temat oznakowania wyrobów jubilerskich. Zanim jednak oddamy swoją starą biżuterię i zamienimy ją na gotówkę, warto poświęcić trochę czasu na zbadanie, co tak naprawdę posiadamy, bo nieraz okazuje się, że jesteśmy w posiadaniu prawdziwej fortuny!

---

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Twarda spacja w programie Word – bardzo przydatny drobiazg (nie tylko dla piszących prace dyplomowe i magisterskie)

Twarda spacja w programie Word – bardzo przydatny drobiazg (nie tylko dla piszących prace dyplomowe i magisterskie)

Autorem artykułu jest Alicja Kaszyńska

Twarda spacja pomoże pozbyć się jednoliterowych wyrazów na końcu linii oraz połączyć liczby z jednostkami. Można ją wstawić automatycznie, już po napisaniu pracy, artykułu lub jakiegokolwiek innego dokumentu.

W edytorach tekstów, w tym w programie Word, znajdują się bardzo przydatne funkcje, które nie są powszechnie znane. Należy do nich między innymi możliwość wstawiania twardej spacji.

Co to jest twarda spacja?

Spacją, nazywaną miękką, posługują się wszyscy. Jest to puste miejsce, które oddziela od siebie wyrazy lub symbole. Twarda spacja na pozór wygląda tak samo. Poniżej znajduje się rycina pokazująca różnicę w oznaczeniu spacji miękkiej i twardej za pomocą znaków niedrukowalnych.

Jak widać, spacja miękka jest oznaczana kropką między wyrazami, spacja twarda zaś – kółeczkiem przypominającym znak stopnia.

Spację twardą stosujemy wtedy, jeśli chcemy, żeby bez względu na układ tekstu dwa wyrazy nigdy nie zostały rozdzielone, Word traktuje je wówczas jak jeden wyraz, choć na ekranie widzimy dwa. Na przykładach widać, jakiego typu są to wyrażenia:

1) wyrażenia przyimkowe składające się z przyimka jednoliterowego lub spójnika jednoliterowego i innej części mowy, np. w potrzebie, z Wami, o problemie, i zasmażka, a inni;

2) wyrażenia składające się z liczby i jednostki, np. 1972 rok, 22 kg, 4 m, 5 ton.

Dzięki użyciu twardej spacji nigdy na końcu linijki nie pozostanie wyraz jednoliterowy typu: i, o, a, w. Podobnie jednostka (rok, kg) nigdy nie zostanie przez program przeniesiona do następnej linijki bez poprzedzającej jej liczby.

Dlaczego nie korzystać z entera, aby przenieść jednoliterowe przyimki (albo spójniki) lub liczby do następnej linijki?

O tym, żeby wyrazów jednoliterowych nie zostawiać na końcu linijki oraz nie przenosić do następnej jednostek pisanych przy liczbach wiedzą wszyscy i wszyscy sobie jakoś radzą. Niestety, najczęściej za pomocą entera (albo – co też nie jest najlepszym wyjściem – poprzez dodanie wielu spacji w miejsce jednej). Wydawać by się mogło, że to żadna różnica. A jednak! Jeśli używamy entera, to po dopisaniu czegokolwiek do akapitu, tekst nam się rozjedzie.

Widać to dobrze na poniższym przykładzie:

Jeśli spojrzymy na tekst bez modyfikacji (1) i na tekst zmodyfikowany za pomocą twardej spacji (3), to jedyną dostrzegalną różnicą jest przeniesienie „z” do drugiej linii, a więc pozbycie się jednoliterowego wyrazu na końcu pierwszej linii. To był nasz cel.

Użycie entera (tekst 2) także przeniosło „z” do drugiej linii, ale Word zrozumiał, że od tego miejsca zaczyna się nowy akapit, a więc poza pożądaną zmianą, zlikwidował justowanie (czyli wyrównanie od marginesu do marginesu) w pierwszej linii (teraz nie kończy się ona równo z marginesem, co jest charakterystyczne dla ostatniej linijki akapitu) oraz dodał wcięcie (zrozumiał, że to jest początek nowego akapitu). Na dodatek w tym przykładzie akapity rozdziela większa odległość niż linie wewnątrz akapitu, a więc interlinia także się zwiększyła. Poniżej ten sam tekst bez znaków niedrukowalnych.

Gdybyśmy teraz do pierwszej linii naszego tekstu dodali jakikolwiek inny wyraz, korzystanie z entera zamiast twardej spacji zemści się jeszcze bardziej.

Jak widać, w tekście sformatowanym za pomocą twardej spacji, wyrażenie z jej użyciem po prostu przesunęło się dalej, nie musimy nic zmieniać. Natomiast tekst sformatowany za pomocą entera wygląda jeszcze gorzej niż poprzednio. Znak entera zawsze będzie dzielił tekst na akapity, a więc w przypadku dopisania czegokolwiek przed enterem wstawionym w środek akapitu będzie trzeba teraz taki enter znaleźć i wyrzucić. Niepotrzebna robota. Najgorsze jest to, że tekst może się rozjechać nie tylko, jeśli coś dopiszemy – to da się zauważyć. Ale jeżeli damy tekst w Wordzie do wydrukowania na innej drukarce niż podłączona do naszego sprzętu na stałe, w układzie tekstu też mogą nastąpić drobne zmiany – takie właśnie, jakie widzimy na ilustracji powyżej.

Zobaczymy raz jeszcze, jak to samo wygląda na ekranie już bez znaków niedrukowalnych.

W jaki sposób wstawiać twardą spację?

Twardą spację wstawiamy za pomocą kombinacji klawiszy: CTRL+SHIFT+SPACJA.

Z moich doświadczeń:

W wielostronicowych pracach bardzo trudno dostrzec wszystkie miejsca, gdzie rozdzielone są liczby od jednostek. Równie trudno wybrać wszystkie wyrazy jednoliterowe z końca linii. Proponuję więc po skończeniu wpisywania tekstu i po jego redakcji automatycznie wstawić twarde spacje korzystając z funkcji: Zamień w zakładce: Narzędzia główne.

Przykład:

W pasku: Znajdź wpisujemy sekwencję:

[SPACJA] w [SPACJA]

W pasku: Zamień na wpisujemy sekwencję:

[SPACJA] w [CTRL+SHIFT+SPACJA]

Wybieramy polecenie: Zamień wszystko i możemy być pewni, że literka „w” zostanie związana z następującym po niej wyrazem twardą spacją. Następnie wstawiamy w miejsce „w” inne jednoliterowe wyrazy (a, i, z, o, u).

Podobnie możemy zrobić z występującymi w pracy jednostkami.

Przykład:

W pasku: Znajdź wstawiamy sekwencję:

[SPACJA] kg

W pasku: Zamień na wstawiamy sekwencję:

[CTRL+SHIFT+SPACJA] kg

Powtarzamy tę czynność ze wszystkimi użytymi przez nas jednostkami.

Za tydzień: Miękki enter – też przydatny drobiazg.

---

Alicja Kaszyńska - zawodowy redaktor z wieloletnim doświadczeniem, autorka poradnika „Jak napisać, przepisać i z sukcesem obronić pracę dyplomową?” (wejdź i pobierz darmowy fragment e-booka) oraz strony internetowej jaknapisac.pl z praktycznymi rozwiązaniami problemów, które napotykają piszący prace dyplomowe (wejdź i zapisz się na darmowy "Najkrótszy kurs dla piszących prace dyplomowe") i wszelkie inne teksty.

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Nauka

Nauka